op elk potje……

Past een deksel zult u zeggen. Op een boot denk je dan al gauw aan een potdeksel. Nou, dat potdeksel heeft ons al lange tijd hoofdbrekens gekost. Voor de landrotten: een potdeksel is een – meestal houten – lijst die de aanhechting tussen de scheepsromp en het dek afwerkt. Oorspronkelijk had Heerenleed een gammel teakhouten potdeksel, vele jaren door een domme Griek mishandeld met een hogedrukspuit. Evenals het teakhouten dek overigens. Dat hebben we al lang geleden verwijderd en vervangen door een kurk-kunstharscomposiet. Al een tijd geleden kregen we het idee om dat spul ook voor een nieuw potdeksel te gebruiken. Maar dat composiet is erg flexibel en dus niet stabiel genoeg voor een potdeksel, waar je bij het aan boord klimmen regelmatig je platte hoeven op zet. We hadden bedacht dat we dan een aluminium lijst moesten monteren, die als ondersteuning voor het kurkcomposiet zou dienen. Die alu lijst hebben een aantal jaren geleden al geplaatst. Het geheel was stabiel, zorgde voor bescherming, en zag er verder gewoon niet uit. Hoogste tijd nu dus om te kijken wat we daaraan kunnen doen.

Het eerste experiment met Iroko-hout, het al eerder beschreven wonder van de nieuwe handrailings, leidde ertoe om eens te kijken wat we met dat mooie hout nog meer konden. Oorspronkelijk gingen we ervan uit dat we de rondingen van het schip moesten volgen door het hout in de gewenste vorm te zagen en de dan onstane rommelige zaagsnede met de bovenfrees en een geleidelat strak te trekken. Maar onze vriend Peter van Nic31 Mannenmoed overtuigde ons ervan om toch een test te doen met recht zagen en dan buigen. We besloten er één plank van ruim 36 Eurie tegenaan te gooien en de proef te nemen. Dus een plank in de lengte in drie gelijke delen gezaagd. Even proberen te buigen – in de breedte en niet in de hoogte, dus de moeilijke kant uit – liet zien dat het allemaal niet zo makkelijk zou gaan. Maar na het frezen van een rechthoekige goot, waar de eerder gemonteerde aluminium strip precies in zou passen, en het rondfrezen van de zijkanten, bleek dat er zoveel materiaal was weggenomen dat het buiten boven verwachting goed ging. Drie lengtes van elk 2,40 m achter elkaar bleven zelfs zonder schroeven min of meer op hun plaats liggen. Gauw een plaatje gemaakt, op het eind van wat misschien wel de laatste mooie dag van het jaar zal zijn.

De dag erop de eerste laag injectiehars (epoxy, een heel goede bescherming) erop en na droging weer teruggeplaatst. Alleen maar voor de foto. We hebben nog werk genoeg aan de delen die niet uit een simpele gebogen lat bestaan, maar we weten nu dat het kan en – wat meer is – dat wij het kunnen. Onnodig te zeggen dat we het zonder Peter’s zaagtafel en werkbank niet met zoveel gemak hadden gekund. Een welgemeend woord van dank in zijn richting is op zijn plaats.