Noordwaarts

Na ons verblijf in Durgerdam met de fantastische rondvaart door Amsterdam met – jawel – zo’n eigenlijk verfoeide ‘lifestyle-sloep’ werd het tijd om richting Muiden te vertrekken. We hebben afgesproken met onze vriendin Sigrid, die daar een ronde om Pampus gaat zwemmen. In Muiden liggen we, net als vroeger, bij de Stichting Jachthaven Muiden, bij het gelijknamige Slot. We weigeren aan de overkant te liggen, waar de Koonkuhkuh (met zoveel hete aardappels kunt je écht het woord ‘Koninklijke’ niet fatsoenllijk uitspreken) regeert, waar je bij het bestellen van een drankje in het clubhuis steevast gevraagd word of je wel ‘member’ bent – so far voor je moerstaal. We liggen dus aan de overkant, waar we prachtig kunnen zien hoe onze koningin-moeder aan het roer van haar Groene Draeck eventjes keurig afmeert. Kennelijk was oma een dagje wezen zeilen met wat kleinkinderen. We hebben en passent ook een halve afspraak met een Madeirens stel, ik ken haar via de sociale media en we hadden gevraagd of ze zin hadden in een glaasje aan boord. Dat hadden ze en het was een gezellige avond. Het waait en het regent, maar koud is het niet, dus we zitten in de kuip met de bijna klare nieuwe zonne-annex-regenschermpjes, een paraplu in het niet ‘affe’ deel.

 Zondag krijgen we het druk, Sigrid komt op de koffie, en we zwaaien haar uit als ze met het veerbootje naar Pampus vertrekt. We hadden er voor de gelegenheid voor anker willen gaan liggen, maar het waait en het weer is maar zozo, dus we zien daarvan af. Bovendien heeft vriendin Berendina de lucht gekregen van ons verblijf in Muiden en nodigt ons voor de lunch. Ze zou haar moeder heen en weer rijden naar Amsterdam vanuit Baarn en zo zien we elkaar alweer na onze ontmoeting in Willemstad. De lunch wordt wel iets meer dan dat, en de zondag ‘is taken care of’.

Maandag moeten we verder. We willen naar Marken, en we hebben gemeld aan Ad en Lieke van de Nicholson31 Camelot dat we daar maandag wellicht heengaan. Komend weekend is de Nicholson-reunie in Hoorn, en het is altijd leuk om in de dagen die eraan vooraf gaan alvast wat vrienden te treffen. Als we na een aardige zeiltocht de Gouwzee indraaien en de genua willen inrollen, ziet Noud een losse beschermstrook in het achterlijk (voor de landrotten: de achterste zoom in een zeil; zo heb je ook voorlijk en onderlijk, en bij gaffelzeilen ook nog bovenlijk. Het deel ‘lijk’ van het woord wordt als lijk – dood lichaam – uitgesproken, en niet als ‘luk’ zoals in ‘onmogelijk’) dus we moeten naar een zeilmaker. Gelukkig hebben we in landbereik altijd internet aan boord, dus de zeilmaker wordt snel gevonden in Monnickendam. Noud belt en ze kunnen het morgenochtend repareren. Monnickendam blijkt geen favoriet te zijn. De havens zijn absurd groot, en het dorp is morsdood. Het is wel maandag, maar toch. Hoe dan ook: dinsdag om half twaalf is de genua klaar en we zetten het keurig gerepareerde zeil (60 €, viel mee) er weer op. We gaan nu dus toch naar Marken, een wippie maar, dus we liggen al vroeg in de middag. Marken is een favoriet van ons. Verleden jaar september lagen we er al, en toen hebben we veel foto’s gepubliceerd, dus dat doen we maar niet weer. Je kunt ze hier bekijken. Zowaar komt de Camelot binnen en we brengen een aantal gezellige uren door. Omdat onze vrienden Klaas en Petri van de Nicholson35 Marianne te kampen hadden gehad met een motorprobleem is het nog niet helemaal zeker dat ze op eigen kiel naar de reunie kunnen komen. Met Ad en Lieke spreken we af dat we donderdag naar Lelystad, Marianne’s thuishaven, zullen varen. Is Marianne weer vaarklaar, dan varen we in een konvooi van 3 Nicholsons naar Hoorn, zo niet, dan kunnen Klaas en Petri bij ons aan boord stappen en bieden we hen ‘boot & breakfast’ zoals zij voor ons zo vaak hebben gedaan. Het plan wordt zo uitgevoerd. In Lelystad blijkt Marianne weer helemaal op orde. We eten aan boord van Heerenleed (dat is je lot als je de grootste bent) maar we hoeven niet te koken, want Petri heeft veel te veel eten gemaakt voor de aanstaande reunie. Vrijdag gaat het met een stevige wind naar Hoorn. We nemen er ons gemak van en zetten het bejaardentuig (genua en bezaan) waardoor we wel als laatste in Hoorn binnenkomen. Er zijn mooie plekken voor ons gereserveerd in de binnenhaven en Hoorn, dat we niet goed kenden, is een heel mooi stadje. De reunie is erg gezellig, zoals altijd, en voor een verslag met plaatjes kun je terecht op de site van de Nicholsonkring der Lage Landen. Tussen de bedrijven door kunnen we nog een koffie-uurtje inlassen met mijn neef Jelle en zijn vrouw Truus. We zien elkaar weinig, maar lang leve Facebook, wat ook nu weer zorgde voor een ‘live’ ontmoeting.

Zondag poeiert het te hard nar onze zin, en we liggen nog een nachtje, net als een paar andere deelnemers. Teruggevonden vriend Zeger komt aan boord voor een dagje Nicholsons kijken. Hij wil eigenlijk een 35 kopen, en het lijkt erop dat er ééntje te koop komt… We zijn benieuwd….

Maandag doen we een klein ritje: we gaan naar Enkhuizen, waar we de mogelijkheden voor de reunie 2017 alvast verkennen. We doen de was (stroom en water, altijd fijn) en rusten vooral uit. Toch vermoeiend, al dat ‘socializen’  Dinsdag gaan we door naar naar Stavoren. We willen proberen langzamerhand naar de Waddenzee te komen, want er wordt mooi weer beloofd en we willen graag naar Vlieland. Het beloofde mooie weeer laat nog op zich wachten, dus het is een grijze dag maar  niet koud. In Stavoren liggen we aan de gratis gemeentesteiger. Heerlijk rustig, en met altijd mooie plaatjes als er weer een stuk erfgoed voorbijzeilt. We doen een boodschapje bij de mooiste Coop van Nederland (écht) en we drinken een glaasje op de wal. Bovendien bestellen we nieuwe ruitenwisserunits. Er is een wisserarm afgebroken, en het oude Engelse systeem is niet meer te koop. We verwijderen de oude motor, maar we gooien hem nog niet weg: we denken dat we er iemand een plezier mee kunnen doen.  Woensdag komt het mooie weer door. We moeten vroeg op, 7 uur losmaken, want we willen naar Harlingen en we willen geen tij tegen hebben op de Waddenzee. Het mooie weer resulteert op het verziekte IJsselmeeer voor de beruchte vliegjes die met zijn tienduizenden op ons, op de boot en op de zeilen zitten. Bahbah. Na de sluis van Kornwerderzand zetten we weeer zeil en Noud moet met het spinnenplumeau proberen de vliegjes – dood of levend – van de zeilen af te krijgen. Dan zijn ze door de zilte lucht grotendeels verdwenen en we besluiten de tocht met twee uurtjes prachtig zeilen door de Boontjes. Harlingen is niet meer zo vol, dus we hebben een mooie plek in de Noorderhaven. We willen morgen door naar Vlieland, en omdat we voor anker willen doen we groot boodschappen in de plaatselijke Jumbo.

De havenmeester raadt ons aan om de vroegste brugopening van 06.00 uur te nemen. Dat is vroeg, maar het tij wacht niet. We denken eerst dat we misschien ook nog wel een uurtje later kunnen, maar als we de getijtafels en de stroomatlassen controleren zien we dat dat geen goed idee is. We staan dus donderdag om half zes op, net genoeg tijd om koffie en thee te zetten en klaar te maken voor vertrek. Om klokslag zes krijgen we rood-groen dus we kunnen weg. Eenmaal buiten worden we ‘besprongen’ door een kakafonie van lichten, zodat orientatie in het begin niet makkelijk is. Gelukkig had ik op Marken de navigatieverlichting gerepareerd, dus we zijn goed zichtbaar voor eventuele scheepvaart. De smartphone met navigatie-app blijkt overzicht te scheppen, dus volgend jaar een simpele tablet-met-GPS organiseren voor vaste montage in de kuip. Aan het einde van de Pollendam hebben we genoeg licht en zetten we zeil. We hebben een prachtige lopende wind van een knoop of 12, dus het is feestzeilen door de Blauwe Slenk en de Vliestroom tot in het Stortemelk. Dan moeten we loeven, en eerst denken we dat het laatste stukje door de Vliesloot net niet bezeild is, maar dat is het wel, en we denderen met 8,5 knoop over de grond op de jonge vloed de Vliesloot in. Als we vastmaken in de haven – er blijkt ineens veel wind voorspeld, dus we laten het buiten ankeren even voor wat het is vandaag – hebben we er 3 uur en tien minuutjes over gedaan, met maar een kwartiertje tij tegen in het Stortemelk. We kiezen een mooie plek, die ons later op de dag helaas wel een verhaalkam en een stukje potdeksel kost vanwege een langsblazende Koegelwieck die een zwel van een halve meter en een prak zuiging de haven instuurt. Jammer, maar niets dat we niet zelf kunnen repareren, hoewel we denken dat de schipper wel buiten zijn boekje ging. Aan de haven staan twee merkwaardige windmolens in wokkelvorm, interessant voor Leo misschien. Een is vrij stil, de andere geluidloos, en dat is niet vreemd want die doet het niet. We lopen naar het dorp en maken wat foto’s – sommige speciaal voor Reina, die warme herinneringen aan Vlieland heeft – en komen uiteindelijk op het strand uit. We trakteren onszelf op (te dure maar lekkere) garnaalkroketten en lopen het er allemaal af langs het strand. Het is deze zomer nog niet zo mooi geweest. Echte waddenzomer vandaag, met enorme maar rustige stranden, intens blauwe lucht en een heerlijke 25 graden. Bijna aan het  eind van de strandwandeling zien we opeens een bijzondere, zij het erg vergankelijke kunstvorm. Het lijkt of er banden met een bijzonder profiel over het strand gereden hebben, of dat er misschien een zware wals overheen getrokken is. In het zand staat iets dat lijkt op poetisch proza. De vergankelijkheid zorgt ervoor dat de teksten niet meer zo goed leesbaar zijn. Ondanks dat: een mooi staaltje van kunstzinnige inventiviteit.  Terug in de haven genieten we van het schouwspel van de binnenkomende bruine vloot, ons zeilend erfgoed, dat in de toch krappe haven knap moet manoevreren om te keren en langzij zusterscshepen af te meren. Door de twee korte nachtjes gaan we op tijd slapen. De beloofde sterke wind is doorgekomen en we zijn blij dat we binnen liggen. Deze blogpost moet nog wachten, want alle jongelui die als passagiers op de bruine vloot vertoeven slokken het leeuwendeel van onze bandbreedte op dus uploaden gaat even niet. Vrijdagmorgen – nu dus – lukt het vlot. Als de blogpost klaar is wachten er een paar karweitjes en een volgende wandeling over Vlieland. We blijven hier nog even liggen.