We schreven het al eerder: dit jaar gaan we wat vroeger het water uit dan andere jaren. We moeten Heerenleed op een schilderbeurt voorbereiden, en dat betekent schuren. En schuren. en nog eens schuren. Van middelfijn via fijn naar heel fijn. Niet zo fijn eigenlijk allemaal, maar het moet gebeuren, en tot onze vreugde helpt het aanhoudend mooie weer heel erg mee. Omdat Ralf van Jachtwerf Bolt het schilderwerk straks in de winter gaat doen, laten we Ralf zelf regelmatig controleren of het schuurwerk goed genoeg is. Zoals altijd lopen er op zo’n werf altijd belangstellende jachtschippers rond die uiteraard precies willen weten wat we aan het doen zijn. Als we vertellen dat we voorbereidend schuren, en dat Ralf het schilderwerk gaat doen, is het commentaar steevast: sterkte, Ralf is niet gauw tevreden. Maar we hebben het vaker gedaan en we weten dat geduld een hoofdingredient is voor goed schuurwerk. Het resultaat is, dat Ralf steeds zeer tevreden is over ons werk, dus dat beloofd goeds voor het voorjaar.
Naast het boven-water gedeelte van de romp hebben we ook nog een klus aan het onderwaterschip. De zeepokken zijn weliswaar grotendeels weggespoten door de hogedrukspuit, maar er zitten overal nog kleine kalkrandjes die moeten worden weggeschuurd. Als we toch bezig zijn schuren we ook de hier en daar aanwezige ongerechtigheden weg, zodat het onderwaterschip weer wat strakker en gladder is dan voorheen. We zien hier en daar dunne of zelfs doorgesleten plekken in de epoxycoating, en we besluiten een nieuwe extra laag te zetten. Het genoemde mooie weer houdt aan, dus alles verloopt voorspoedig en na een paar uur rollen ziet het onderwaterschip er weer goed uit!
Maar niet alles is zonnig. We hebben inmiddels geconstateerd dat de motor olie heeft verloren. Daar schiet ik toch wel van in de stress, want we weten (nog) niet waar het vandaan komt en er zijn allerlei verschrikkelijke scenarios denkbaar. Wijs als altijd zegt Chiel Bolt: laat Peter (Bolt) maar heel even kijken, die ziet zo of er iets ergs is, en met de wetenschap dat het allemaal wel meevalt ga je toch veel rustiger de winter in. Hij heeft gelijk, en Peter Bolt komt kijken. We hebben de kuipvloer verwijderd, want dan staat de motor in het volle daglicht en kun je overal wat beter bij. Zijn oordeel is: tja, we moeten zoeken, maar er is in elk geval geen ramp aan de hand.
Maar Noud heeft intussen ook Zeger ingeseind, met de boodschap: overkomst dringend gewenst. En Zeger, bless him, antwoordt meteen: ik kom eraan! Ik krijg instructies de gelekte olie nog niet op te ruimen, dus daar wacht ik nog even mee.
Na wat zoeken ziet Zeger een verdachte plek bij de aansluiting van de oliekoeler aan het motorblok. de oliekoeler wordt verwijderd en uitelkaar gehaald, en ziedaar: volkomen platgedrukte en ook zichtbaar lekkende rubbers. De rubbers kunnen we via het internet bestellen (we vragen Peter Bolt en vooral ook de intussen niet meer werkende topmonteur Geert nog om advies) en Zeger begint met het grondig schoonmaken van de oliekoeler en mag de ontvetterbak van de werf gebruiken. Als dat gedaan is kan hij voorlopig niet verder, het wachten is op de rubbers. Hij vertrekt weer naar Amsterdam en ik kan aan het werk met het opruimen van de gelekte motorolie. We hebben het geluk dat er onder de motor een grote ondiepe vangbak zit waarin de gelekte olie is opgevangen, zodat het niet helemaal onder in het schip zit waar je niet bij kunt. De vangbak kun je min of meer bij, en die moet nu helemaal schoon en droog. Dat is écht een heel smerig karwei, maar uiteindelijk is het gedaan en liggen er schone kranten onder de motor in de vangbak. Zo kan elk gelekte druppeltje meteen worden opgespoord.
Als de rubber ringen zijn aangekomen en Zeger weer aan boord komt zit hij er behoorlijk snel weer in. We hangen de aanzuigslang voor koelwater in een puts die we in de motorkamer zetten, en daarin gaat ook de drinkwaterslang van de werf, zodat de motor gestart kan worden en niet droogloopt. Na een keer of wat testen en nadraaien van bouten loopt de motor. Zeger laat hem een half uurtje draaien, met de opmerking dat je een olielekkage meteen kunt zien. Er komt niets! We slaken een zucht van verlichting dat dit probleem is opgelost. Wel ziet Zeger nog een klein koelwaterlekje, maar dat kan wachten tot het voorjaar. We weten nu waar het zit en het kan vrij eenvoudig worden gedicht. Tenslotte gaat er antivries in de secundaire koeling van de motor en kan hij veilig de winter in.
Na het gedoe met de motor resten nog een paar karweitjes: het was weer tijd om de bekleding van de banken te wassen. We zien nu dat het schuim op de meest gebruikte banken nu echt is verduurd, dus dat moet vernieuwd worden. We vinden een stoffeerder in Drachten die het schuim kan leveren. We willen een hoge dichtheid 45, om wat steviger steun te hebben, maar de stoffeerder raadt af om de allerhoogste dichtheid te nemen omdat de zit dan niet meer gerieflijk is. Dus we nemen een iets mindere dichtheid, 40, en we zijn benieuwd. De bekleding is intussen weer behoorlijk smoezelig geworden. We moeten naar Arnhem voor de verjaardag van Toos, dus we nemen de bekleding mee. Toos heeft een wasmachine met inweekstand. Die doet elke tien minuten een korte slag en houdt het water lauw. Dus een hele nacht kunnen inweken en daarna een hoofdwas op de bekleding losgelaten. Het resultaat is uitstekend. Intussen hebben we de ronde van Nederland gedaan: een bijeenkomst met de initiatiefgroep van de Nicholsonkring, dan door naar Waddinxveen voor een feestje van Matthijs (en Rikie) en daarna naar Zevenbergen voor een dagje rust…. Als we tenslotte weer terug aan boord zijn wordt de stof over de nieuwe kussens getrokken en ziet alles er weer geweldig uit. De zit is steviger dan sommigen prettig zullen vinden maar wij zijn er blij mee, want we zitten weer op hoogte, de tafel tot zitting afstand is weer goed!
Oktober begint te vorderen en we moeten onderhand gaan opschieten en de boot gaan sluiten voor de winter. Er wacht ons nog één klus: het fornuis moet van boord. We hebben al een poos een niet werkende oventhermostaat, en onze vriend Klaas (Nic 35 Marianne) heeft aangeboden hem in de winter onder handen te nemen. Een en ander vereist wel wat planning, want: geen fornuis, geen eten. En bovendien: geen koffie of thee op de vroege morgen. Anneke (Bolt) redt: we worden uitgenodigd om, samen met de buren van de werf Geertje en Lammert, waarmee we intussen ook bevriend zijn, te komen gourmetten op onze laatste avond in Drachten. Dat treft uitstekend, dus we kunnen op ons gemak het fornuis eruit halen en de nis waar het in hangt grondig schoonmaken. De avond bij Chiel en Anneke is als vanouds gezellig. Anneke heeft weer top-ingredienten en een zeer feestelijk toetje komt tenslotte op tafel. Waardige afsluiting van de zomer 2018!
De volgende ochtend zetten we thee en koffie met de elektrische waterkoker die we voor 3 euro van de kringloop op de kop hadden getikt. Handig, hadden we veel eerder moeten doen! Het fornuis is intussen achter in de auto geladen. We koppelen de waterleiding op de cruciale punten los en laten het systeem leeglopen. Als dat klaar is doen we nog wat antivries in de bilge. De accu’s zijn al van boord en zijn vervangen door een kleinere set ‘winteraccu’s’ die we op de zonnepanelen aangesloten laten. zo zouden ze altijd volgeladen moeten blijven en goed door de winter moeten komen. We nemen – met taart – afscheid van de Chiel en Anneke en de werf, en we vertrekken naar Arnhem waar we een dag of vijf blijven. We hebben het druk als kleine baasjes, hebben een paar gezellige avonden met Toos we bezoeken uiteraard Reina in Nijmegen. Ze gaat met ons mee naar Vorden en we brengen een bezoek aan het graf van mijn ouders op het prachtige kerkhof daar. Dat is geen droef gebeuren, het kerkhof ligt midden in de bossen en is een oase van rust. Het graf ligt in bosgrond, behoorlijk droog, en veel planten overleven het op den duur niet. We planten het bijna elk jaar opnieuw in. Het is het laatste tuintje van mijn moeder, en daar moeten we dus wel voor zorgen. Als we klaar zijn ziet het er weer vriendelijk uit. We gaan gedrieën een glaasje drinken in Hotel Bakker, en halen herinneringen op.
Dan weer terug naar Arnhem, waar we op de ark van Toos gezellig eten en de avond doorbrengen.
Na een paar dagen Arnhem zit onze tijd er hier ook alweer op. We hebben intussen het fornuis in het loodsje bij Toos haar ark grondig gereinigd en het is nu klaar om naar Klaas te worden gebracht. We maken van de reis gebruik om een bezoek te brengen aan Ger, de moeder van Berendien, die ondanks haar hoge leeftijd nog messcherp is.
Dan naar Klaas en Petri, waar we het fornuis afleveren en samen naar Klaas zijn werkzolder brengen. We zijn heel benieuwd of het Klaas zal lukken alles weer werkend te krijgen. Het fornuis is van 1999, en, hoewel het peperduur was toen, er schijnen nog maar weinig onderdelen verkrijgbaar te zijn. We gaan het zien.
Dan rijden we naar Zevenbergen, waar we nog een paar dagen bij Berendien verblijven. Als we daar zijn maken we de auto winterklaar, hij mag bij Beer op het terrein overwinteren. De accu wordt losgekoppeld en hij wordt van de handrem afgezet dit jaar, zodat de remmen niet vast gaan zitten. We helpen Beer met verschillende dingen om ook haar huis en tuin winterklaar te maken, zo wast de ene hand de andere.
Dan is het 28 oktober. We worden – heel fijn – door Beer naar Rotterdam gebracht, waar we een afspraak hebben met Zeger. Hij heeft ons uitgenodigd om een bezoek te brengen aan het voormalige Holland-Amerika-lijnschip SS Rotterdam. Het wordt een indrukwekkende en vreselijk leuke dag. Aan het eind daarvan neemt Zeger ons mee naar Amsterdam, waar we de laatste twee nachten voor ons vertrek verblijven.
Wat een prachtige opname op het schip. Indrukwekkend en wat een mooie versieringen.
En leuke foto van Mamma, ziet er toch best jong uit 🙂
Erg mooi en diepgaand verslag, ben weer helemaal bij. Mooie zomet gehad en schip weer okay met beetje hard werken en goed weer. Een mooi winter op Madeira gewenst en graa tot ziens in 2019 Peter en Noud, groet Truus en jelle Groeneveld, Alkmaar